czwartek, 5 września 2013

Karmy holistyczne.

Co to jest karma holistyczna?

Karmy holistyczne to zupełnie odrębny segment karm, wyróżniający się przede wszystkim jakością składników wykorzystywanych do ich produkcji jak i samym procesem technologicznym ich wytwarzania. Aby zasłużyć na miano holistycznej, już nie wystarczy aby karma była idealnie zbilansowana, słowem holistyczny określany jest tylko taki produkt, który zawiera bardzo dużą liczbę naturalnych składników pozyskanych z upraw organicznych, a w szczególności takich, które występują na danym terenie i nie odbywają długich podróży przed przetworzeniem, i tym samym ich wartości odżywcze są najwyższej jakości. 

Określenie „holistyczny” (def. – całościowy) jest współcześnie używane dość powszechnie w kontekście różnych produktów, usług czy też form spędzania czasu. Można spotkać się z holistycznymi kremami, treningami, zabiegami pielęgnacyjnymi czy w reszcie dietami – w każdym przypadku chodzi o to samo.

 "Holistycznie" oznacza, że coś oddziałuje całościowo, kompleksowo; np. holistyczny krem nie tylko punktowo regeneruje tkankę skórną, ale dodatkowo wpływa na ogólną poprawę samopoczucia czy wręcz na poprawę kondycji psychicznej.

Moda na „holistyczność”, powstała w USA i Kanadzie, odzwierciedla podświadomą potrzebę powrotu do natury, życia w równowadze, używania możliwie najbardziej naturalnych produktów, możliwie również najmniej przetworzonych. Jest to więc – można powiedzieć – styl życia, stan świadomości i światopoglądu ludzi, z którego wynika zapotrzebowanie na produkty pasujące do pewnej określonej filozofii.


W przypadku Natural Dog Food Company zasadą jest przetwarzanie składników bez ich uprzedniego przechowywania czyli niemal natychmiast po pozyskaniu. Dzięki tym sposobom produkcji, karma holistyczna jest w stanie zaspokoić nie tylko potrzeby bytowe zwierzęcia, ale także przeciwdziałać występowaniu szeregu zmian patologicznych i ograniczać negatywne skutki wielu chorób.
Różnorodność składników karmy zapewnia też dostępność wielu składników pokarmowych, a to właśnie różnorodność składników pokarmowych zabezpiecza przed wystąpieniem jakichkolwiek stanów niedoborowych i sprawia, że karma holistyczna to pokarm o niezwykle wysokiej wartości biologicznej. 


Wraz z rozwojem wiedzy dotyczącej żywienia zwierząt, identyfikowanych jest coraz więcej substancji niezbędnych do ich prawidłowego rozwoju – witaminy, minerały, flawonoidy (naturalne substancje lecznicze zawarte w roślinach stosowanych od wieków zwłaszcza w medycynie ludowej).

Autor: Tamara Truch www.ekozwierzak.pl

Karmy holistyczne zawierają te substancje, jednak nie są one dodawane w postaci związków chemicznych, ale znajdują się w naturalnych składnikach wykorzystywanych do produkcji karmy – takich jak siemię lniane, brązowy ryż, pełnoziarnisty jęczmień, algi morskie, kasza jaglana, żurawina, cykoria, warzywa, zioła, jaja itp. 

To właśnie odpowiedni i bogaty poziom tych składników w gotowej karmie sprawia, że jest ona produktem tak niezwykłym i zalecanym psom alergicznym. 

Psiabuda.com.pl poleca produkty Natural Dog Food Company.
Autor: Tamara Truch www.ekozwierzak.pl

poniedziałek, 2 września 2013

Biała Głowa - Akbash Dog


                                                         

Akbash dog – nazwa pochodzi od tureckiego słowa „biała głowa”, gdzie ak oznacza biały, a bas – głowa. Jest to starożytna rasa psów pasterskich z Turcji. Początki rasy sięgają kilku tysięcy lat. Akbash dog powiązany jest z innymi pasterskimi rasami, takimi jak Kuvasz i Komondor. Obecnie występuje na zachód od Ankary. Chroni stada owiec przed wilkami i innymi drapieżnikami. W Polsce Akbash dog ujęty jest w wykazie ras psów uznanych za agresywne.

 


 Charakterystyka:

Akbash dog to naturalny opiekun stada i znakomity pracownik. To pies, który odznacza się wielką opiekuńczością wobec domu i rodziny. Te ochronne instynkty, nazywane niekiedy instynktami macierzyńskimi, mogą być stosowane do osób dorosłych, dzieci i innych zwierząt.


 Akbash dog czuje silną potrzebę opieki i czuwania nad bliskimi. Sprowokowany może być niebezpieczny. Ma silnie rozwinięte poczucie terytorialności. Przez wieki, pies ten był chwalony za łagodność względem owiec i zaciętość wobec wilków i innych drapieżników. Najszczęśliwszy jest wówczas gdy jest zajęty i pomocny. Można go angażować w codzienne zadania np. w agroturystyce. Jest przy tym bardzo inteligentny i łatwo się uczy. Jest duży, muskularny, a jego rama pokryta jest gęstym, białym płaszczem, który może być zarówno krótkiej lub średniej długości. 

Akbas dog posiada dużą, silną głowę, solidny, zwężony pysk, wiszące V-kształtne uszy, migdałowe oczy i mocny kark.

 




Warto wiedzieć:

Ten, myślącej rasy pasterski Akbas, prawdopodobnie nie będzie zadowolony z życia w mieszkaniu. Potrzebuje miejsca do wędrówek w bezpiecznym obszarze, najkorzystniej w dużym ogrodzonym podwórku. Akbas może żyć 10 lat. Najczęstsze problemy zdrowotne obejmują dysplazję stawu biodrowego i stan zwany OCD (osteochondritis dissecans). Powinien być szczotkowany regularnie, zwłaszcza wiosną i jesienią, w okresie linienia.


WYSOKOŚĆ:
73-83 cm. 

WAGA:
38-60 kg

SZATA I UMASZCZENIE:
Są to psy o białej sierści, niekiedy z kremowym nalotem. Sierść gęsta dwuwarstwowa z miękkim poszyciem, włos średnio długi prosty lub lekko falujący. Bardzo rzadko spotyka się odmiany krótkowłose.

UŻYTKOWOŚĆ:
Wykorzystywany jest głównie w swojej ojczyźnie jako pies stróżująco-obronny. Ze względu na swoją odwagę rasa jest wykorzystywana jako obrońca zwierząt hodowlanych, potrafi bronić stad nawet przed niedźwiedziem.

ZACHOWANIE/TEMPERAMENT:
Akbasz jest dumnym zwierzęciem wyhodowanym na niekwestionowanego lidera swojego stada. Jako pies pasterski skutecznie chroni powierzone mu zwierzęta. Z drugiej strony jego samodzielność i indywidualizm mogą stanowić wyzwanie w procesie szkolenia lub, gdy traktujemy go tylko jako psa "rodzinnego".

Akbasz podporządkowuje się władzy opiekuna, gdy jego komendy są jasne i zdecydowane. Jeśli właściciel okazuje brak konsekwencji lub słabość, akbasz szybko stara się przejąć przywództwo nad stadem. Dzieje się tak nawet wtedy, gdy pies jest odpowiednio szkolony od szczeniaka. Próby zmiany pozycji w hierarchii grupy pies podejmuje przez całe swoje życie. Może przez długi czas zadowalać się swoim miejscem w stadzie, jednak tylko do momentu, w którym dostrzeże szansę na zmianę. W związku z tym konsekwencja w postępowaniu jest niezbędna.

Akbasz, będąc z natury psem pasterskim, doskonale współżyje z innymi zwierzętami. Jakiekolwiek agresywne zachowanie ze strony innego zwierzęcia zwykle będzie szybko stłumione, choć nie w sposób gwałtowny. Inne agresywne psy (albo inne agresywne akbasze) doprowadzą z całą pewnością do walki o przywództwo. Z drugiej jednak strony psy uległe, z natury pozbawione chęci rywalizacji, znajdą w akbaszu najlepszego kompana. Psy tej rasy posiadają bardzo silnie rozwiniętą więź z innymi zwierzętami, w tym oczywiście innymi psami. Niezbędne jest oswajanie akbasza od szczeniaka z obecnością innych zwierząt w pobliżu.

Akbasz także w stosunku do dzieci dobrze się zachowuje, zapewne uważając je za członków stada, które oczywiście należy chronić. Z powodu jednak niezwykle silnego dążenia do jak najwyższej pozycji w hierarchii grupy, dzieci nie powinny mieć zbyt dużego kontaktu z psem podczas decydujących okresów w rozwoju psa, szczególnie od szóstego do dwunastego miesiąca życia oraz, w mniejszym stopniu, generalnie przez pierwsze dwa lata jego życia. Akbasz spędza większość tego czasu bardzo aktywnie, ciągle sprawdzając swoją pozycję w grupie, a dzieci mogą zostać nieumyślnymi celami tego dominującego zachowania. Zwykle nie oznacza to potencjalnego zagrożenia dla dzieci, może jednak doprowadzić do sytuacji "konfliktowych" i dlatego powinno się ich unikać.

Akbasze nie są z reguły najbardziej energicznymi psami na świecie. Hodowane są bowiem po to, by spędzać większość czasu odpoczywając i pilnując stada. Niemniej jednak są one zdolne do aktywnego zachowania ( szczególnie we wczesnych latach rozwoju) i wymagają regularnych ćwiczeń, aby utrzymać je w odpowiedniej kondycji. Akbasz zbyt długo trzymany w pomieszczeniu staje się apatyczny i przygnębiony, tracąc wiele ze swego uroku.

Będąc psem pasterskim akbasz potrzebuje obecności człowieka, lub innych zwierząt, w swoim otoczeniu. Chociaż może przebywać przez umiarkowany okres czasu sam, bo jest wychowany do samodzielnego pilnowania stada bez ingerencji człowieka, to jednak zawsze dąży do przebywania w towarzystwie innych członków grupy i nie powinien być długo pozostawiany samotnie bez udziału ludzi. Psy te zachowują się niszczycielsko, kiedy czują, że są opuszczone i dlatego ważne jest zapewnienie im odpowiedniego kontaktu.

piątek, 16 sierpnia 2013

Król terierów - Airedale Terier


Zdjęcie: Zaczynamy od początku - pierwszy na pupil to 
Airedale terrier
Historia
Airedale terier - rasą brytyjską, pochodzącą z hrabstwa Yorkshire. Nazwa pochodzi od wystawy odbywającej się w Airedale, na której licznie wystawiano tak zwane „waterside” teriery, pochodzące z miejscowości w dolinach rzek Wharfe, Calder i Aire. Największy z terierów, często nazywany jest królem terierów - posiadający wszystkie typowe cechy tej grupy psów.  Ma znakomity węch - wykorzystywany był jako pies tropiący, pies policyjny i służbowy.
Wygląd
Największy z terierów, muskularny, aktywny, dość krępy, nie sprawia wrażenia wysokonożnego, ani nadmiernie wydłużonego.
Sierść: twarda, gęsta i szorstka, nie tak długa, by wydawała się zmierzwiona. Włos przylegający, prosty i zwarty porasta tułów i kończyny. Sierść okrywowa, wierzchnia jest twarda, druciana, sztywna, podszerstek miękki i krótszy. Najtwardsza sierść jest lekko falista. Kędzierzawy lub miękki włos jest wysoce niepożądany.
Maść: górne partie szyi, grzbiet i wierzch ogona są czarne lub szaro-czarne. Pozostała powierzchnia ciała podpalana. Uszy są często ciemniejsze, a czarne naloty (osmolenia) mogą występować wokół szyi i na skroniach. Dopuszczalne trochę białych włosów na piersi.
Temperament
Pies o bystrym wyrazie, szybki w ruchach, reagujący na każdy bodziec, stale w napięciu. Wskazuje na to wyraz oczu, sposób noszenia uszu i postawiony ogon. Łatwy w kontaktach , ufny i przyjacielski, odważny i inteligentny. Czujny i nieustraszony, ale nie agresywny.
Tresura
Jest inteligentnym psem i łatwo uczy się nowych komend.
Airedale Terier - rasą brytyjską, pochodzącą z hrabstwa Yorkshire. Nazwa pochodzi od wystawy odbywającej się w Airedale, na której licznie wystawiano tak zwane „waterside” teriery, pochodzące z miejscowości w dolinach rzek Wharfe, Calder i Aire. Największy z terierów, często nazywany jest królem terierów - posiadający wszystkie typowe cechy tej grupy psów. Ma znakomity węch - wykorzystywany był jako pies tropiący, pies policyjny i służbowy.
 
 
 
 
Wygląd
 
Największy z terierów, muskularny, aktywny, dość krępy, nie sprawia wrażenia wysokonożnego, ani nadmiernie wydłużonego.
Sierść: twarda, gęsta i szorstka, nie tak długa, by wydawała się zmierzwiona. Włos przylegający, prosty i zwarty porasta tułów i kończyny. Sierść okrywowa, wierzchnia jest twarda, druciana, sztywna, podszerstek miękki i krótszy. Najtwardsza sierść jest lekko falista. Kędzierzawy lub miękki włos jest wysoce niepożądany.
Maść: górne partie szyi, grzbiet i wierzch ogona są czarne lub szaro-czarne. Pozostała powierzchnia ciała podpalana. Uszy są często ciemniejsze, a czarne naloty (osmolenia) mogą występować wokół szyi i na skroniach. Dopuszczalne trochę białych włosów na piersi.
 
Temperament
Pies o bystrym wyrazie, szybki w ruchach, reagujący na każdy bodziec, stale w napięciu. Wskazuje na to wyraz oczu, sposób noszenia uszu i postawiony ogon. Łatwy w kontaktach , ufny i przyjacielski, odważny i inteligentny. Czujny i nieustraszony, ale nie agresywny.
 
Tresura
Jest inteligentnym psem i łatwo uczy się nowych komend.
 
 WYGLĄD OGÓLNY:
Największy z terierów, muskularny, aktywny, dość krępy, nie sprawia wrażenia wysokonożnego lub o przesadnie długim tułowiu.
ZACHOWANIE/CHARAKTER:
Pies o bystrym wyrazie, szybki w ruchach, reagujący na każdy bodziec, stale w napięciu. Wskazuje na to wyraz oczu, sposób noszenia uszu i postawiony ogon. Łatwy w kontaktach , ufny i przyjacielski, odważny i inteligentny. Czujny i nieustraszony, ale nie agresywny.


GŁOWA: 
O dobrych proporcjach, bez widocznej różnicy w długości mózgoczaszki i trzewioczaszki. Nie ma na niej zmarszczek.
Mózgoczaszka: długa i płaska, niezbyt szeroka między uszami, zwęża się łagodnie ku oczom.
Stop mało zaznaczony.
Trzewioczaszka:
Trufla nosa czarna.
Kufa dobrze wypełniona pod oczami, nie może być w profilu zadarta do góry ani opadająca, płasko klinowata lub z gruba ciosana. Jej modelowanie powinno być zgrabne.
Wargi przylegające.
Uzębienie szczęka i żuchwa są głębokie, mocne i muskularne, gdyż siła chwytu jest bardzo pożądana. Nie mogą mieć jednak kształtu tak zaokrąglonego, by policzki psa wydawały się pucułowate, co jest uważane za wadę. Zęby są mocne. Zgryz nożycowy, to znaczy, że górne siekacze w ścisłym kontakcie przykrywają dolne i są ustawione pionowo. Zgryz cęgowy jest akceptowany. Przodozgryz i tyłozgryz są niepożądane.
Policzki płaskie, nie uwydatnione.
Oczy ciemne, małe, nie wyłupiaste, o charakterystycznym u teriera wyrazie, spojrzenie pojętne i bystre. Oczy jasne lub wypukłe są wadliwe.
Uszy w formie litery ”V” noszone u boków głowy, małe, ale pasujące do wymiarów psa.
Linia ich załamania przebiega nieco ponad wierzchem czaszki. Zwisające, ciężkie uszy lub zbyt wysoko osadzone są niepożądane.
SZYJA:
O czystej linii, muskularna, średnio długa i średnio gruba, poszerza się stopniowo ku łopatkom, bez luźnego podgardla.
TUŁÓW:
Grzbiet krótki, mocny, prosty, bez oznak słabości.
Lędźwie umięśnione. Pies o krótkich lędźwiach i dobrym ożebrowaniu ma zwarte słabizny. Odległość od ostatniego żebra do biodra jest mała. Wydłużone lędźwie mogą powodować pewną słabość, wiotkość tej partii.
Klatka piersiowa głęboka (mniej więcej do poziomu łokci), nie jest szeroka. Żebra dobrze wysklepione.

OGON:
Zwykle jest kopiowany.
Ogon kopiowany: wysoko osadzony i radośnie noszony, ale nie zakręcony ponad grzbietem. Powinien być silny i gruby. Jego koniuszek znajduje się mniej więcej na tej samej wysokości, co szczyt czaszki.
Ogon niekopiowany: wysoko osadzony i radośnie noszony, ale nie zakręcony ponad grzbietem. Powinien być silny i gruby.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie całkowicie proste o silnym kośćcu.
Łopatki długie, skośne, dobrze pochylone ku tyłowi o płaskiej kości.
Łokcie prostopadłe do tułowia, w chodzie swobodnie poruszające się po jego bokach.
Kończyny tylne:
Uda długie i silne.
Stawy kolanowe dobrze ukątowane, nie są skierowane ani do wewnątrz, ani na zewnątrz.
Podudzia muskularne.
Stawy skokowe nisko położone. Oglądane od tyłu równoległe.
Łapy małe, okrągłe i zwarte, o grubych opuszkach i palcach umiarkowanie wysklepionych, które nie zwracają się na zewnątrz ani do wewnątrz.
RUCH:
Kończyny kierują się prosto ku przodowi. Przednie pracują swobodnie, równoległe do boków ciała. Oglądane od frontu wydają się przedłużeniem jego linii. Rozstawienie w łapach jest takie samo jak w łokciach. Kończyny tylne silnie wypychają ciało.
Umaszczenie: górne partie szyi, grzbiet i wierzch ogona są czarne lub szaro-czarne.
Pozostała powierzchnia ciała podpalana. Uszy są często ciemniej podpalane, a czarne naloty (osmolenia) mogą występować wokół szyi i na skroniach. Toleruje się skupiska białej sierści między przednimi nogami.
WYSOKOŚĆ:
Wysokość w kłębie: dla samców: około 58 -61 cm,
dla suk: około 56 - 59 cm.
BŁĘDY:
Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady i oceniane w zależności od ich stopnia oraz wpływu na stan zdrowia i samopoczucie psa.
Psy posiadające wyraźne wady fizyczne lub odchylenia psychiczne powinny być dyskwalifikowane.

czwartek, 15 sierpnia 2013

Narodowy pies Japonii AKITA INU- ma swój pomnik.

Narodowy pies Japonii AKITA INU- ma swój pomnik.

Pomnik psa Hachiko został ufundowany w kwietniu 1934 roku, a jego autorem był rzeźbiarz Teru Ando. W czasie wojny statua psa, którą wykonano z brązu, została przetopiona na potrzeby wojska. Obecny pomnik psa Hachiko wzniesiono w 1948 roku pod kierunkiem Takeshiego Ando, syna Teru Ando. Pod nazwa nippon inu, czyli po prostu "japońskiego psa" akita doczekał się państwowego protektoratu i w roku 1931 oficjalnie został ogłoszony "narodowym psem Japonii". Do dzisiaj rasa AKITA INU zachowała swój wyjątkowy status i hodowcy, a nawet właściciele pojedyńczych, wybitnych psów są, jeśli zachodzi taka potrzeba, subsydiowani przez władze lokalne.
 
Zdjęcie: Narodowy pies Japonii AKITA INU- ma swój pomnik.

Pomnik psa Hachiko został ufundowany w kwietniu 1934 roku, a jego autorem był rzeźbiarz Teru Ando. W czasie wojny statua psa, którą wykonano z brązu, została przetopiona na potrzeby wojska. Obecny pomnik psa Hachiko wzniesiono w 1948 roku pod kierunkiem Takeshiego Ando, syna Teru Ando. Pod nazwa nippon inu, czyli po prostu "japońskiego psa" akita doczekał się państwowego protektoratu i w roku 1931 oficjalnie został ogłoszony "narodowym psem Japonii". Do dzisiaj rasa AKITA INU zachowała swój wyjątkowy status i hodowcy, a nawet właściciele pojedyńczych, wybitnych psów są, jeśli zachodzi taka potrzeba, subsydiowani przez władze lokalne.

AKITA INU - SZOGUN WŚRÓD PSÓW

Akita rasa psów, należąca do grupy szpiców i psów pierwotnych, zaklasyfikowana do sekcji szpiców azjatyckich i ras pokrewnych.
Akita to rasa myśliwskich szpiców japońskich, przeznaczona pierwotnie do polowania na grubą zwierzynę - dzika, jelenia i czarnego niedźwiedzia oraz do ciągnięcia ciężkich ładunków. 

Ten pies wyrósł nieco ponad pejzaż japońskiej kynologii, gdzie prym wiodą psy małych ras. Jego korzenie sięgają czasów prehistorycznych, ale szczególnego znaczenia nabrał w erze Edo (1603-1867 ), kiedy władzę sprawował ród Tokugawa.

Piąty szogun ( naczelny wódz wojskowy i cywilny ) z tego rodu - Tsunagosaki, urodzony w Roku Psa, czuł się zobowiązany do wydania szczególnych praw dotyczących tego gatunku zwierząt. Psy japońskie dostały przywileje, o jakich trudno było marzyć ich pobratymcom w innych częściach globu. Okazy w typie dzisiejszego akity już wówczas uznane zostały za skarb narodowy. Pierwsze, znane pod nazwą " matagi inu " ( pies do polowania na niedźwiedzie), pochodziły z prowincji Akita na wyspie Honsiu, w północnej Japonii. Były bardzo cenione i kosztowały niemało, mogli sobie na nie pozwolić tylko dostojnicy cesarskiego dworu. Prędko więc stały się symbolem wysokiego statusu społecznego.


Od 1860 roku krzyżowano je z TOSA INU i MASTIFAMI w celu zwiększenia ich sprawności bojowej bo walki psów nie ominęły również Japonii. Zyskały tym samym na wielkości, ale zatraciły pewne cechy charakterystyczne dla szpiców. Zakaz organizowania barbarzyńskich spektakli walk wprowadzono w Japonii w 1908 roku.

Prace nad polepszeniem rasy z powodzeniem podjął dr Watase, jeden z założycieli japońskiego związku ochrony zwierząt. Ocalił on od zapomnienia dawny typ akity, a dziewięć psów z wybranej przez niego elity uznano w 1931 roku za narodowe dziedzictwo Japonii. Cztery lata wcześniej władze miasta Odata - kolebki przodków akity, założyły Akita Inu Hozonakai ( AKHO ) - towarzystwo akity. Rasa przyjęła nazwę akita inu dopiero w latach dwudziestych. Do tego czasu pies znany był jako ODATE INU.

Podczas drugiej wojny światowej akita krzyżowany był z owczarkiem niemieckim, który jako przydatny dla armii uniknął losu innych psów wyłapywanych dla skóry do produkcji ubrań wojskowych.

W 1945 roku okazało się, że populacja akity rozpadła sie na trzy różne typy: MATAGI akita ( przodek obecnego AKITA INU ), AKITA do walk z domieszką krwi molosów i owczarko-akita ( przodek dzisiejszego dużego japońskiego psa - DJP ), który po wojnie trafił do USA. Tam dał początek nowemu typowi psa stanowiącemu odnogę linii genealogicznej.

Prace nad tym, by odtworzyć AKITĘ w takiej postaci w jakiej był znany wówczas, gdy stanowił japońskie dziedzictwo kultury, trzeba było zaczynać od nowa. Wysiłek hodowców został nagrodzony uznaniem AKITA INU przez Międzynarodową Federację Kynologiczną w 1963 roku. Pierwszy wzorzec rasy powstał w roku 1981.



ASTOSOWANIE:
pies towarzyszący

KLASYFIKACJA W FCI:
Grupa 5 - Szpice i pierwotny typ Sekcja 5: Szpice azjatyckie i rasy pokrewne. Bez prób pracy
(Oryginalny standard z dnia 03.09.1999r.)

WyglądOgólny :
Pies dużego wzrostu, dobrze wyważony i mocny. Drugorzędne cechy płciowe silnie zaznaczone, połączone z dużą szlachetnością i godnością. Mocna konstrukcja. Silnie zaznaczony dymorfizm płciowy.


WażnePROPORCJE :
stosunek wysokości w kłębie do długości ciała (od szczytu łopatki do guza biodrowego) wynosi 10:11 z tym, że długość ciała u suk jest nieco większa niż u psów.


ZACHOWANIE, TEMPERAMENT:
złożony, wrażliwy, nie tchórzliwy

GŁOWA
MÓZGOCZASZKA:
Czaszka: wielkość jest proporcjonalna do wielkości ciała. Część czołowa jest szeroka z wyraźną bruzdą bez zmarszczek. Stop: dobrze zaznaczony.

TRZEWIOCZASZKA: Nos: duży, czarny, w przypadku białego umaszczenia dopuszczalny kolor cielisty.
Kufa: umiarkowanie długa, mocna, szeroka i głęboka. Zwężająca się lecz nie spiczasta.
Grzbiet nosa: prosty. Szczęki/zęby: zęby mocne ze zgryzem nożycowym, wargi przylegające.
Policzki: umiarkowanie rozwinięte.
Oczy: stosunkowo małe, prawie trójkątnego kształtu. Zewnętrzny kąt oka ściągnięty lekko ku górze. Umiarkowanie szeroko rozstawione o ciemno brązowym kolorze im ciemniejsze, tym lepsze.
Uszy: stosunkowo małe, dość grube, trójkątne z lekko zaokrąglonymi końcami. Osadzone niezbyt daleko od siebie, ustawione, lekko nachylone ku przodowi.
Szyja: gruba i muskularna, we właściwej proporcji do głowy.

TUŁÓW:
Grzbiet: prosty, silny.
Lędźwie: szerokie, muskularne. Klatka piersiowa: głęboka, dobrze rozwinięta, żebra umiarkowanie wysklepione.
Brzuch: podciągnięty.

OGON:
wysoko osadzony, gruby, noszony silnie skręcony nad grzbietem, ogon opuszczony sięga prawie do stawów skokowych.

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:


  • Łopatki: umiarkowanie ukośne i dobrze rozwinięte
  • Łokcie: przylegające do tułowia
  • Przedramię: proste, o mocnym kośćcu
Kończyny tylne:
dobrze rozwinięte, silne i umiarkowanie ukątowane.
Stopa: gruba, okrągła, wysklepiona i zwarta.
USZY:
Stosunkowo małe, prawie trójkątne, umiarkowane szeroko rozstawione, ciemnobrązowe; im ciemniejsze, tym lepiej
RUCH:
mocny, zwinny, dynamiczny.

SZATA:
Włos: okrywowy włos twardy, szorstki i prosty. Podszorstek miękki i gęsty. Kłąb i zad pokryty jest nieco dłuższym włosem - włos na ogonie jest dłuższy niż na reszcie ciała.
Umaszczenie: czerwono-płowe, sezamowe (czerwono-płowe z czarnymi końcówkami), pręgowane, biały. Wszystkie wymienione wcześniej umaszczenia za wyjątkiem białego muszą mieć "urajiro" - białawe umaszczenie po bokach kufy, na policzkach, po spodniej stronie żuchwy, szyi, piersi, tułowia i ogona, po wewnętrznej stronie kończyn przednich i tylnych.

WYMIARY:
Wysokość w kłębie: psy: 67 cm suki: 61 cm Tolerancja: +/- 3 cm

waga 30-40 kg

BŁĘDY:
wszystkie odstępstwa od wymienionego standardu muszą być uznane za błąd, którego znaczenie zależne jest od stopnia odchylenia od wzorca.


  • sucze psy/samcze suki
  • przodozgryz lub tyłozgryz
  • brakujące zęby
  • plamy na języku
  • zbyt jasne oko
  • krótki ogon
  • tchórzliwość

BŁĘDY DYSKWALIFIKUJĄCE:

  • nie stojące ucho
  • zwisający ogon
  • długi włos (kosmaty)
  • czarna maska
  • kolorowe znaczenia na bieli





















piątek, 9 sierpnia 2013

Stres - nieodłączny towarzysz psa.



Stres jest nieodłącznym towarzyszem życia psa, podobnie jak i człowieka. Niewielka dawka jest pomocna – mobilizuje mięśnie do zwiększonego wysiłku, przyspiesza krążenie krwi, zwiększa ilość tlenu w organizmie, przyspiesza procesy myślowe. Jednak mocno zestresowane zwierzę czuje się zagrożone i broniąc się, gryzie.





Psy wypracowały precyzyjny system znaków, działań i zachowań, który służy komunikacji i zapobiega konfliktom. Popularna nazwa to CS, od ang. Calming Signals – sygnały uspokajające. Mimo że cała grupa tych znaków nazwana jest sygnałami uspokajającymi, wśród nich są sygnały grożące, sygnały zapraszające do zabawy, sygnały stresu. Składają się one na psią mowę ciała. Jej poznanie i stosowanie umożliwia bezkolizyjne życie z psem, a przede wszystkim unikanie trudnych sytuacji, które mogą powodować agresywne zachowanie psa wobec człowieka.
Poranny spacer. Zerkasz nerwowo na zegarek. "Dobra piesku, wracamy, zaraz ucieknie mi autobus do pracy". Mówisz najpierw spokojnie. Ruszacie w kierunku domu, gdy nagle na horyzoncie pojawia się inny pies. Twój podopieczny kładzie się na chodniku i zastyga w bezruchu. "Chodź gamoniu, znów się przez Ciebie spóźnię!" – krzyczysz coraz głośniej. Jak na złość, pupil porusza się jeszcze wolniej, jakby w ogóle nie zależało mu na tym, czy szef wyrzuci Cię z pracy. Czy Twój pies naprawdę się z Tobą nie liczy?

Aby odpowiedzieć sobie na to pytanie, musisz zastanowić się nad tym, czy Ty sam liczysz się ze swoim psem? Podejrzewam, że odpowiedź brzmi „tak”, w przeciwnym razie, nie czytałbyś tego artykułu. Liczyć się z kimś oznacza szanować jego potrzeby i starać się zrozumieć czyjeś zachowanie. Czy ty szanujesz potrzeby swojego psa, takie jak choćby nawet długie spacery, potrzebę spotykania się z innymi psami? Jestem pewna, ze starasz się je szanować, choć napotykasz po drodze pewne problemy, jakimi są dziwne zachowania psa, które prawdopodobnie nie zawsze dobrze interpretujesz. 

Mam nadzieje, ze informacje zawarte z tym poscie pomogą Ci zrozumieć, co mówi do Ciebie pies, bo uwierz, mówi bardzo wiele, nawet wtedy gdy wydaje Ci się, że milczy.

Psy wypracowały sobie swoisty system porozumiewania, za pomocą różnych dźwięków, takich jak szczekanie, warczenie itp., przez różne postawy ciała, jednak jak podczas każdych interakcji, zdarzają się im konflikty. Aby ich uniknąć, psy stosują tak zwane sygnały uspokajające (cute off) , które niezwykle dobrze opisała w swej książce Turid Rugaas. Przedstawię najczęściej używane z nich, przeczytaj uważnie, a może okaże się, że Twoje problemy z psem wynikają z tego, iż on przekazuje Ci coś bardzo ważnego, a Ty, zwyczajnie jako człowiek tego nie rozumiesz?

Kiedy pies odwraca głowę

Ile razy zdarzyło się, że przypadkowo napotkane dziecko nachyliło się nad Twoim pupilem a ten odwrócił głowę? Ciekawe i zachwycone puchatą kulką ludzkie szczenię nie zważając na ten subtelny gest zaczęło przytulać i ściskać czworonoga po czym zostało ugryzione lub odstraszone w mniej brutalny sposób? Pewnie pomyślałeś wtedy, że masz niezrównoważonego psa. Nic bardziej mylnego! Pies wyraźnie powiedział „ Przestań proszę, nie mam na to ochoty”. Starał się delikatnie poprzez odwrócenie głowy dać to do zrozumienia, w jedynym znanym mu – psim języku, co zostało zignorowane, cóż więc biedak miał począć? Zwyczajnie czuł się niezręcznie. Szanując więc psa należy pamiętać o tym, że jako żywa istota, nie zawsze musi mieć na wszystko ochotę. Zwracajmy więc uwagę nawet na najdrobniejsze gesty, takie o jakim mowa w tym podpunkcie.

Nieznajome psy unikają patrzenia sobie w oczy, odwracają głowy, aby „nie rzucać wyzwania” sobie wzajemnie.


Co pies sygnalizuje oczami?

Zdarza się, że kiedy pies chce upewnić innego osobnika o swoich pokojowych zamiarach, intensywnie mruga lub redukuje spojrzenie przymykając delikatnie powieki. Jest to czynność wykonywana także przez nas ludzi, jako coś naturalnego, dlatego chcąc uspokoić psa możesz to wykorzystać, np. mrugając.
Przymykanie oczu, aż do całkowitego ich zamknięcia, aby poinformować o wielkim dyskomforcie, gdy właściciel nachyla się nad psem i od góry łapie z kark, aby przypiąć smycz.





 Dlaczego pies oblizuje nos

Oblizywanie nosa jest ciężkim do wychwycenia sygnałem, dlatego, że pies wykonuje go niezwykle szybko. Może być także mylący, gdyż ktoś, kto nie orientuje się co w stresującej sytuacji on oznacza, może pomyśleć na przykład, że pies jest zadowolony i oblizuje się, gdyż właśnie zjadł coś smakowitego. Głośny był przypadek, kiedy dziennikarka w programie na żywo głaskała obcego psa, prawdopodobnie nieświadomie ignorując dawane przez niego sygnały, na skutek czego została ugryziona w wargę.

Najpopularniejszy psi sygnał autouspokajający i wysyłany innym.



Psy też ziewają
Podobnie mylące może być ziewanie, które w sytuacji konfliktowej lub niezręcznej nie ma nic wspólnego z chęcią zdrzemnięcia się. Często zdarza się, ze pies który jest całowany lub, który właśnie podróżuje samochodem ziewa, warto się wtedy zastanowić nad tym, czy właśnie nie próbuje nam przekazać, że niezbyt dobrze czuje się w sytuacji w jakiej się znalazł.
A może, jak wspomniane zostało na początku, Twój pies zastyga w bezruchu w momencie, gdy najbardziej Ci się spieszy? Złośliwość - powiesz? Nic z tych rzeczy! Pies poprzez spowolnienie ruchów stara się uspokoić krzyczącego z nieznanych mu przyczyn właściciela. Dziwisz się, że podczas gdy głośno i energicznie przywołujesz pupila on ociąga się z przyjściem? Może po prostu boi się Twojego zachowania. Na pewno chętniej przybiegnie, kiedy będziesz mniej podekscytowany. Omawiany sygnał może być stosowany również, gdy na horyzoncie pojawi się inny pies.

Odwracanie się tyłem lub przynajmniej bokiem
 
Silny sygnał, zwykle stosowany, kiedy poprzednie subtelne nie zostaną zrozumiane. Stawanie bokiem, unikanie kontaktu wzrokowego, oblizywanie się, kładzenie uszu, machanie ogonem (pies na drugim planie wysyła z pozoru sprzeczne sygnały – uniesiony imponująco ogon świadczy o pewności siebie, ale już oblizywanie nosa wręcz przeciwnie; to pozorna sprzeczność; bardzo często pies pewny siebie uspokaja w ten sposób innego, aby przekazać mu informację „nie mam złych zamiarów”





Gdy macham ogonem

Nawet znane wszystkim dobrze machanie ogonem nie zawsze oznacza zadowolenie. Pies używa tego znaku także, gdy czuje się niepewnie, jest zestresowany a nawet zły. Można porównać to do machania białą flagą na znak pokojowych zamiarów. Pies specyficznie macha ogonem np. podchodząc do człowieka, o którym nauczył się wcześniej, że będzie się zachowywał wobec niego agresywnie, np. łapał za głowę lub przytulał unieruchamiając. Często kolejnym sygnałem jest
położenie się pod nogami człowieka z odsłoniętym brzuchem.








I kiedy się kładę

Kładzenie się, zwłaszcza podczas spaceru na widok innego osobnika, nie musi oznaczać zmęczenia. Jest nawet prawie pewne, iż pies w tym momencie używa najsilniejszego ze znanych nam sygnałów uspokajających. Wbrew pozorom nie ma on nic wspólnego z poddaniem się. Stosowany jest często podczas zbyt gwałtownej zabawy. Jeśli więc Twój przyjaciel bawi się z Tobą zbyt brutalnie, jest napastliwy możesz z powodzeniem uspokoić go po prostu kładąc się. Efekt wzmocnić może odwrócenie się tyłem. Jeśli obserwujesz psy na spacerach, zauważyłeś na pewno, że zwykle zbliżają się do siebie po łuku. To stwarza im poczucie bezpieczeństwa, jeśli jakiś pies zbliża się więc do Twojego czworonoga po linii prostej, nie jest to raczej dobry znak. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy psy dobrze się już znają.
Odsłanianie brzucha w geście poddańczym jest stosowane szczególnie przez lękowe psy, które mają mało kontaktów z innymi zwierzętami i nie umieją się komunikować używając całej gamy subtelniejszych znaków. Zwyczajnie zsocjalizowane psy sięgają po ten CS w ostateczności.

Tak tylko sobie wącham
Zwykle na spacerach psy oddają się swej największej pasji, jaką jest wąchanie. Jednak również za tą czynnością może kryć się coś więcej. Jeśli bowiem psiak wącha podłoże i unosi co jakiś czas głowę rozglądając się, mówi po prostu do zbliżającego się osobnika „ Nie mam złych zamiarów. Tylko sobie wącham”. Jest to sygnał, który często ratuje go od konfliktu z nieprzyjacielem. Jeśli znajdziesz się w sytuacji, gdzie obcy pies będzie chciał Cię zaatakować, ale będzie jeszcze wystarczająco daleko, możesz przykucnąć bokiem i delikatnie grzebać w ziemi. To powinno udowodnić mu, że nie warto zaprzątać sobie Tobą głowy.

Dlaczego naszego psa denerwują goście w domu
Na zakończenie wyobraź sobie jeszcze znaną Ci prawdopodobnie sytuację: Przyjeżdżają do Ciebie goście, witasz się z nimi całując się na „dzień dobry” a tu nagle Twój pies wpycha się nerwowo między was. Pewnie pomyślisz: Jakie to słodkie! Jest o mnie zazdrosny!”. Nie musi to mieć jednak wiele wspólnego z tym, co tak naprawdę przekazuje Ci pupil. W sytuacjach gdy ktoś zbliża się do Ciebie, czy to przytulając Cię, czy to podając rękę, zaniepokojony pies usiłuje was rozdzielić, w celu zapobiegnięcia konfliktowi. Odbiera on bowiem tę sytuację, jako zabieranie nam przestrzeni, co niekoniecznie jest dla niego miłym gestem.
Znane są również inne gesty uspokajające, takie jak podnoszenie łapy, znaczenie terenu, zachowania zastępcze, czyli rezygnacja z dotychczasowych planów na rzecz innego działania, mlaskanie, uśmiechanie się, które może być również próbą nawiązania przyjaznego kontaktu oraz wszelkiego rodzaju zachowania szczenięce. Mam nadzieję, iż artykuł okazał się pomocny. W celu pogłębienia wiedzy zapraszam do lektury „Sygnałów uspokajających” Turid Rugaas.
Za: Klaudia Armatys©2013 / Publikacja: +MójPies

wtorek, 6 sierpnia 2013

60 st.Celsjusza w zamkniętym samochodzie.

Nie zostawiaj psa w samochodzie podczas upału!


Aż 60 st. Celsjusza- nawet do takiej wysokości może dochodzić temperatura w rozgrzanym samochodzie. Trudno więc wyobrazić sobie, co mogą czuć zwierzęta, które zostały przez bezmyślnych właścicieli zostawione w upale w aucie.
Apelujemy, aby reagować na cierpienie zwierzaków.
Każdego lata w zamkniętych rozgrzanych samochodach ginie wiele zwierząt. Szacuje się, że liczba ta dochodzi nawet do 40 tysięcy! Opiekunowie zostawiają je, chcąc „tylko na chwilę” wyskoczyć na zakupy. Ta „chwila” spędzona w supermarkecie czy centrum handlowym może kosztować zwierzę życie. Pamiętajmy o tym, zanim zostawimy czworonoga bez możliwości ucieczki na powietrze.

Niewielu z nas zdaje sobie sprawę z tego, że temperatura w nagrzanym na słońcu aucie to 50-60 stopni Celsjusza! Psy posiadają gruczoły potowe jedynie na poduszkach łap, te jednak nie wystarczą, by schłodzić cały ich organizm (dlatego pomagają sobie ziajaniem). Żeby spróbować zrozumieć, jak czuje się zamknięty w rozgrzanym aucie pies, wyobraźmy sobie, że siedzimy w saunie ubrani w puchową kurtkę lub futro...

Czym może grozić zostawienie psa w zaparkowanym w pełnym słońcu pojeździe? Odwodnieniem, przegrzaniem, udarem słonecznym, a w najgorszym wypadku uduszeniem. I wcale nie potrzeba do tego dużo czasu, nierzadko wystarczy kilkanaście minut, by pies zaczął odczuwać działanie wysokiej temperatury.
 

 
Wiele osób wybierając się na zakupy i nie chcąc zabierać ze sobą zwierzaka, decyduje się na zostawienie go w samochodzie. Jednak, żeby pies miał czym oddychać, zostawia uchylone okno. Niestety nie jest to najlepszy pomysł. Nie dość, że zostawienie otwartej szyby na nic się zdaje, to jeszcze może zaszkodzić! W rozgrzanym, stojącym pojeździe nie ma cyrkulacji powietrza, więc zwierzak nie ma czym oddychać, a spragniony świeżego powietrza będzie pchał pysk w szczelinę, którą mu zostawiliśmy.


Apelujemy więc, aby nie być bezmyślnym i nie skazywać zwierzaków na tak okrutne cierpienia. Nie pozostawajmy także obojętni na takie zachowania. Jeśli widzimy wycieńczonego psa, zamkniętego w samochodzie na parkingu, zareagujmy.
 

Zadzwońmy pod 112 i uratujmy zwierzakowi życie. Pozostawienie psa w wysokiej temperaturze w aucie to znęcanie się nad zwierzęciem, za które zgodnie z ustawą o ochronie praw zwierząt grozi nawet do 2 lat więzienia.
Pamiętajmy też o tym, że jeśli funkcjonariusze stwierdzą, że dłuższe pozostawanie psa w aucie zagraża jego życiu, mają prawo użyć wszelkich środków umożliwiających wydostanie go z pojazdu – włącznie z wybiciem szyby.

poniedziałek, 5 sierpnia 2013

 
 

KOCHANI,

Zapraszamy Was do skorzystania z promocji na wszystkie szampony, odżywki i inne preparaty pielęgnacyjne!

Chcecie skorzystać z promocji?

W koszyku, w miejscu BON RABATOWY wpiszcie słowo: kosmetyki

Promocja trwa do 15 sierpnia!

Taniej nie znajdziecie!

niedziela, 4 sierpnia 2013

Podróż z pupilem.

Pies i kot jedzie na wczasy.

W okresie urlopowym stajemy przed trudnym dylematem – co począć z naszym pieszczochem w trakcie naszej nieobecność? 
Część z nas decyduje się na opiekę zastępczą w postaci przyjaciół, rodziny bądź hotelu dla zwierząt. Jednak coraz więcej ośrodków wypoczynkowych akceptuje zwierzęta, co daje nam szansę na zabranie ze sobą  również zwierzaka. 

Decydując się na wyprawę z naszym podopiecznym musimy zdawać sobie jednak sprawę, że naszego futrzaka należy odpowiednio przygotować do podróży, a w czasie jej trwania zapewnić mu maksymalny komfort.

Jak przygotować zwierzę na podróż?
Pamiętajmy, że zabierając zwierzaka w zupełnie nowe miejsce, musimy zabezpieczyć go przed ewentualnymi zagrożeniami, czyli chorobami zakaźnymi oraz pasożytami, zarówno zewnętrznymi, jak i wewnętrznymi.  Przede wszystkim należy zwierzę odrobaczyć oraz zadbać o profilaktykę przeciwpchelną i  przeciwkleszczową. Szczególnie te ostatnie stanowią istotne zagrożenie dla naszych milusińskich, ponieważ przenoszą szereg chorób zagrażających zdrowiu i życiu zwierzęcia jak np. babeszjoza zwana także piroplazmozą, erlichioza, anaplazmoza czy borelioza.

Obecnie na rynku obecny jest cały szereg preparatów  zabezpieczających zarówno w postaci kropli spot on, czy obroży, więc na pewno uda się dobrać  odpowiedni środek, jednak zakupując preparat warto uwzględnić miejsce, w którym będziemy odpoczywać.  Związane jest to przede wszystkim z ilością kleszy występujących w danym regionie oraz częstotliwością zachorowań na choroby odkleszczowe.

Przed wyjazdem należy również zadbać o odpowiednie zabezpieczenie zwierzaka przed chorobami zakaźnymi w tym również wściekliznę. Pamiętajmy, że odporność poszczepienna pozwala na szybką reakcję organizmu w sytuacji kontaktu z patogenem (czynnikiem wywołującym chorobę) i w wielu przypadkach zapobiega rozwojowi choroby. Należy uwzględnić ten czynnik zwłaszcza w czasie podróży, gdy zmieniamy środowisko życia naszego pupila, a tym samym narażamy go na pewnego rodzaju stres, który niestety sprzyja rozwojowi chorób. W miejscach gdzie spędzamy urlop znajdują się również inne zwierzęta, o nieznanym statusie zdrowotnym, które mogą być źródłem zakażenia dla naszych podopiecznych. Nie zapominajmy przede wszystkim o wściekliźnie, która stanowi zagrożenie również dla ludzi, a ponadto zarówno w kraju, jak i za granicą istnieje obowiązek szczepienia na tą jednostkę chorobową, konieczne więc jest aktualne szczepienie. Wyjeżdżając za granicę nie zapominajmy o zidentyfikowaniu zwierzęcia za pomocą mikroczipu oraz paszporcie dla zwierzęcia.

Pamiętajmy również o odrobaczeniu zwierzaka.

Jeśli nasze zwierzę choruje na chorobę lokomocyjną, przed samym wyjazdem należałoby zastosować środki przeciwwymiotne, które otrzymacie w każdym gabinecie weterynaryjnym. Obecnie dostępne są preparaty, które niwelują nudności i wymioty, a nie usypiają zwierzęcia, jednak podanie każdego preparatu najlepiej jest uzgodnić z lekarzem weterynarii.
 


Jak zadbać o psa w trakcie podróży?
 W czasie podróży należy zadbać o jak największy komfort dla naszego zwierzaka. Konieczne jest zapewnienie przestrzeni optymalnej pod względem powierzchni i bezpieczeństwa. Koty najlepiej przewozić jest w transporterach dopasowanych rozmiarem do gabarytów kociaka. Psa możemy zabezpieczyć w taki sam sposób, lub wygospodarować dla niego miejsce w bagażniku, bądź na siedzeniu samochodowym, jednak przy takim sposobie przewożenia konieczne są pasy dla psa.  





Możliwość zakupu w naszym sklepie - psiabuda.com.pl 


Nie możemy zapomnieć, iż podróż dla zwierzęcia jest dużo bardziej męcząca niż dla człowieka, dlatego należy organizować pupilom częste przystanki podczas jazdy min. co 1-2 godzin, aby mogły przespacerować się i załatwić potrzeby fizjologiczne. Na postoje należy wybierać miejsca zacienione, spokojne i najlepiej mało wybierane przez in. podróżujących. W miejscach tych konieczne jest utrzymywanie zwierząt na smyczy – zarówno psa jak i kota, aby spłoszone lub zaciekawione nie oddaliło się od właściciela. Postoje są również czasem, kiedy milusińscy mogą w spokoju zjeść karmę lub uzupełnić płyny, bądź pobawić się z właścicielem.

Psia/kocia torba podróżna!

Karma - zaakceptowana i spożywana na co dzień,
Odpowiednia ilość wody,
Miski i poidełka dla zwierząt,
Legowisko/kocyk – używane w domu,
Zabawki,
Przysmaki – jeśli zwierzak dostaje takie w domu,
Smycze i uprzęże,


W przypadku kota.
 


osobista kuweta (zaakceptowana przez kota)
żwirek stosowany na co dzień,
woreczki na odchody,

Paszport/książeczka zdrowia – aktualne szczepienia, odrobaczenie, zabezpieczenie na pchły i kleszcze.


Po powrocie

 Dajmy zwierzakowi czas na ponowne poznanie mieszkania/domu. Po 2-3 dniach po powrocie należy zwierzę odrobaczyć. Nic nie szkodzi, że był odrobaczany przed wyjazdem. Podanie preparatów po powrocie ma na celu eliminacje  pasożytów, które mógł przywieźć ze sobą z podróży. Jeśli wróciliście z krajów śródziemnomorskich zróbcie to koniecznie, ponieważ w rejonie tym występują pasożyty niespotykane w naszym klimacie, a bardzo niebezpieczne dla zwierzaka np. Dirofilaria immitis (dobór preparatu pozostawcie swojemu lekarzowi weterynarii).

Na podstawie e-lecznica.pl

 Życzę udanej podróży.

sobota, 3 sierpnia 2013

Obcinanie pazurów u psa.

Pielęgnacja łap i pazurów u psa.

Zaniedbane i zbyt długie pazury mogą spowodować problemy z chodzeniem. Czy można samemu zadbać o prawidłowy wygląd łap naszego psa ?
Obcinanie pazurków także należy do zabiegów pielęgnacyjnych. Psy mające mało ruchu lub biegające po miękkiej trawie zbyt słabo ścierają pazury, które stają się długie i krzywe.

 







Obcinanie pazurów nie musi być bardzo trudne o ile przyzwyczaimy do tego psa odpowiednio wcześnie. 

Potrzebne są do tego specjalne psie cążki.

poleca różne typy obcinaczy do pazurków dla psów.




Pazurki psa są dużo twardsze i grubsze niż ludzi dlatego zwykły obcinacz do paznokci dla ludzi się do tego celu nie nadaje.



Jak to zrobić?
Jeśli pies jest mały posadź go sobie na kolanach tyłem do siebie. Jeśli pies jest większy oprzyj jego przednie łapy o stół lub kanapę, przytul go od tyłu i złap za łapkę w której chcesz obciąć pazurki. Jeśli pies nie czuje się komfortowo w takiej pozycji usiądź obok niego na podłodze. Podczas obcinania należy mówić do psa uspokajającym tonem tak aby wiedział że nic mu nie grozi i wszystko skończy się dobrze.

Jedną ręką chwyć mocno łapkę psa tak aby ci jej nie wyrwał. Jeśli twój pies nie nie jest przyzwyczajony do obcinania pazurków zacznij go najpierw stopniowo przyzwyczajać do dotyku. Głaszcz i jak najczęściej dotykaj mu łapki, baw się jego pazurkami i dotykaj poduszeczek. Z czasem jak już dotyk nie będzie sprawiał mu problemów możesz przejść do obcinania pazurków.

Naciśnij na palec. W ten sposób paznokieć się całkiem wysunie. Będzie można łatwiej ocenić jego długość.
 
Pazur obcina się psom od dołu ku górze. Nigdy nie obcinaj ich od góry w dół. Obcinacz zawsze trzymaj tak aby twoja wewnętrzna część dłoni dotykała poduszeczek łapki psa.


Obcinanie pazurków psu zacznij od ich małego ich przycięcia. To pozwoli ci zobaczyć gdzie jest granica między pazurkiem a tkanką nerwową. Miej na uwadze fakt, że psy, które nie są przyzwyczajone do obcinania pazurów będą się szarpać i zabierać ci łapkę.

Obcinanie pazurków jest zupełnie bezbolesne o ile nie trafisz na nerw. Pamiętaj, że obcina się wyłącznie koniuszek pazurka.

Jeśli twój pies ma białe lub jasne pazury możesz bez problemu zobaczyć gdzie kończy się pazur a zaczyna tkanka nerwowa. To miejsce jest zaróżowione. Jeśli natomiast twój pies ma ciemne pazury możesz rozpoznać że zbliżasz się do nerwu po tym jak środek przycinanego paznokcia robi się coraz ciemniejszy.

Jeżeli niechcący utniesz pazur za bardzo, skaleczysz psa. Paznokieć zacznie krwawić. Jeśli krwawienie jest małe naciśnij koniuszek paznokcia i posyp talkiem. Jeśli jest obfite i nie mija po 10 minutach weź psa do weterynarza. Jeśli niechcący zranisz psa istnieje ogromne prawdopodobieństwo, że pies już nigdy więcej nie pozwoli ci na zabieg obcinania pazurów.


Jeśli obawiasz się że możesz skaleczyć psa kup specjalny diamentowy pilnik - taki jak do tipsów. Spiłowuje się tak jak obcina - tylko koniuszek pazurka. Piłowanie trwa o wiele dłużej ale mamy pewność, że nie zrobimy psu krzywdy.

Nie zapomnij o obcięciu dodatkowego pazura na tylnych łapach (ostrogi, wilcze pazury). Pazury te jak są za długie zaczynają się zawijać i wbijać w ciało. Niektóre psy nie potrzebują przycinania pazurków. Są to psy które żyją na zewnątrz oraz psy które są bardzo aktywne. Pazury same się spiłowują jeśli pies dużo chodzi i biega po betonie i innych twardych nawierzchniach.












Materiał na podstawie prezentacji dr.Marcina Zawadziego z e-lecznica.pl