poniedziałek, 2 września 2013

Biała Głowa - Akbash Dog


                                                         

Akbash dog – nazwa pochodzi od tureckiego słowa „biała głowa”, gdzie ak oznacza biały, a bas – głowa. Jest to starożytna rasa psów pasterskich z Turcji. Początki rasy sięgają kilku tysięcy lat. Akbash dog powiązany jest z innymi pasterskimi rasami, takimi jak Kuvasz i Komondor. Obecnie występuje na zachód od Ankary. Chroni stada owiec przed wilkami i innymi drapieżnikami. W Polsce Akbash dog ujęty jest w wykazie ras psów uznanych za agresywne.

 


 Charakterystyka:

Akbash dog to naturalny opiekun stada i znakomity pracownik. To pies, który odznacza się wielką opiekuńczością wobec domu i rodziny. Te ochronne instynkty, nazywane niekiedy instynktami macierzyńskimi, mogą być stosowane do osób dorosłych, dzieci i innych zwierząt.


 Akbash dog czuje silną potrzebę opieki i czuwania nad bliskimi. Sprowokowany może być niebezpieczny. Ma silnie rozwinięte poczucie terytorialności. Przez wieki, pies ten był chwalony za łagodność względem owiec i zaciętość wobec wilków i innych drapieżników. Najszczęśliwszy jest wówczas gdy jest zajęty i pomocny. Można go angażować w codzienne zadania np. w agroturystyce. Jest przy tym bardzo inteligentny i łatwo się uczy. Jest duży, muskularny, a jego rama pokryta jest gęstym, białym płaszczem, który może być zarówno krótkiej lub średniej długości. 

Akbas dog posiada dużą, silną głowę, solidny, zwężony pysk, wiszące V-kształtne uszy, migdałowe oczy i mocny kark.

 




Warto wiedzieć:

Ten, myślącej rasy pasterski Akbas, prawdopodobnie nie będzie zadowolony z życia w mieszkaniu. Potrzebuje miejsca do wędrówek w bezpiecznym obszarze, najkorzystniej w dużym ogrodzonym podwórku. Akbas może żyć 10 lat. Najczęstsze problemy zdrowotne obejmują dysplazję stawu biodrowego i stan zwany OCD (osteochondritis dissecans). Powinien być szczotkowany regularnie, zwłaszcza wiosną i jesienią, w okresie linienia.


WYSOKOŚĆ:
73-83 cm. 

WAGA:
38-60 kg

SZATA I UMASZCZENIE:
Są to psy o białej sierści, niekiedy z kremowym nalotem. Sierść gęsta dwuwarstwowa z miękkim poszyciem, włos średnio długi prosty lub lekko falujący. Bardzo rzadko spotyka się odmiany krótkowłose.

UŻYTKOWOŚĆ:
Wykorzystywany jest głównie w swojej ojczyźnie jako pies stróżująco-obronny. Ze względu na swoją odwagę rasa jest wykorzystywana jako obrońca zwierząt hodowlanych, potrafi bronić stad nawet przed niedźwiedziem.

ZACHOWANIE/TEMPERAMENT:
Akbasz jest dumnym zwierzęciem wyhodowanym na niekwestionowanego lidera swojego stada. Jako pies pasterski skutecznie chroni powierzone mu zwierzęta. Z drugiej strony jego samodzielność i indywidualizm mogą stanowić wyzwanie w procesie szkolenia lub, gdy traktujemy go tylko jako psa "rodzinnego".

Akbasz podporządkowuje się władzy opiekuna, gdy jego komendy są jasne i zdecydowane. Jeśli właściciel okazuje brak konsekwencji lub słabość, akbasz szybko stara się przejąć przywództwo nad stadem. Dzieje się tak nawet wtedy, gdy pies jest odpowiednio szkolony od szczeniaka. Próby zmiany pozycji w hierarchii grupy pies podejmuje przez całe swoje życie. Może przez długi czas zadowalać się swoim miejscem w stadzie, jednak tylko do momentu, w którym dostrzeże szansę na zmianę. W związku z tym konsekwencja w postępowaniu jest niezbędna.

Akbasz, będąc z natury psem pasterskim, doskonale współżyje z innymi zwierzętami. Jakiekolwiek agresywne zachowanie ze strony innego zwierzęcia zwykle będzie szybko stłumione, choć nie w sposób gwałtowny. Inne agresywne psy (albo inne agresywne akbasze) doprowadzą z całą pewnością do walki o przywództwo. Z drugiej jednak strony psy uległe, z natury pozbawione chęci rywalizacji, znajdą w akbaszu najlepszego kompana. Psy tej rasy posiadają bardzo silnie rozwiniętą więź z innymi zwierzętami, w tym oczywiście innymi psami. Niezbędne jest oswajanie akbasza od szczeniaka z obecnością innych zwierząt w pobliżu.

Akbasz także w stosunku do dzieci dobrze się zachowuje, zapewne uważając je za członków stada, które oczywiście należy chronić. Z powodu jednak niezwykle silnego dążenia do jak najwyższej pozycji w hierarchii grupy, dzieci nie powinny mieć zbyt dużego kontaktu z psem podczas decydujących okresów w rozwoju psa, szczególnie od szóstego do dwunastego miesiąca życia oraz, w mniejszym stopniu, generalnie przez pierwsze dwa lata jego życia. Akbasz spędza większość tego czasu bardzo aktywnie, ciągle sprawdzając swoją pozycję w grupie, a dzieci mogą zostać nieumyślnymi celami tego dominującego zachowania. Zwykle nie oznacza to potencjalnego zagrożenia dla dzieci, może jednak doprowadzić do sytuacji "konfliktowych" i dlatego powinno się ich unikać.

Akbasze nie są z reguły najbardziej energicznymi psami na świecie. Hodowane są bowiem po to, by spędzać większość czasu odpoczywając i pilnując stada. Niemniej jednak są one zdolne do aktywnego zachowania ( szczególnie we wczesnych latach rozwoju) i wymagają regularnych ćwiczeń, aby utrzymać je w odpowiedniej kondycji. Akbasz zbyt długo trzymany w pomieszczeniu staje się apatyczny i przygnębiony, tracąc wiele ze swego uroku.

Będąc psem pasterskim akbasz potrzebuje obecności człowieka, lub innych zwierząt, w swoim otoczeniu. Chociaż może przebywać przez umiarkowany okres czasu sam, bo jest wychowany do samodzielnego pilnowania stada bez ingerencji człowieka, to jednak zawsze dąży do przebywania w towarzystwie innych członków grupy i nie powinien być długo pozostawiany samotnie bez udziału ludzi. Psy te zachowują się niszczycielsko, kiedy czują, że są opuszczone i dlatego ważne jest zapewnienie im odpowiedniego kontaktu.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz