AKITA INU - SZOGUN WŚRÓD PSÓW

Akita rasa psów, należąca do grupy szpiców i psów pierwotnych, zaklasyfikowana do sekcji szpiców azjatyckich i ras pokrewnych.

Akita to rasa myśliwskich szpiców japońskich, przeznaczona pierwotnie do polowania na grubą zwierzynę - dzika, jelenia i czarnego niedźwiedzia oraz do ciągnięcia ciężkich ładunków. 

Ten pies wyrósł nieco ponad pejzaż japońskiej kynologii, gdzie prym wiodą psy małych ras. Jego korzenie sięgają czasów prehistorycznych, ale szczególnego znaczenia nabrał w erze Edo (1603-1867 ), kiedy władzę sprawował ród Tokugawa.

Piąty szogun ( naczelny wódz wojskowy i cywilny ) z tego rodu - Tsunagosaki, urodzony w Roku Psa, czuł się zobowiązany do wydania szczególnych praw dotyczących tego gatunku zwierząt. Psy japońskie dostały przywileje, o jakich trudno było marzyć ich pobratymcom w innych częściach globu. Okazy w typie dzisiejszego akity już wówczas uznane zostały za skarb narodowy. Pierwsze, znane pod nazwą " matagi inu " ( pies do polowania na niedźwiedzie), pochodziły z prowincji Akita na wyspie Honsiu, w północnej Japonii. Były bardzo cenione i kosztowały niemało, mogli sobie na nie pozwolić tylko dostojnicy cesarskiego dworu. Prędko więc stały się symbolem wysokiego statusu społecznego.

Od 1860 roku krzyżowano je z TOSA INU i MASTIFAMI w celu zwiększenia ich sprawności bojowej bo walki psów nie ominęły również Japonii. Zyskały tym samym na wielkości, ale zatraciły pewne cechy charakterystyczne dla szpiców. Zakaz organizowania barbarzyńskich spektakli walk wprowadzono w Japonii w 1908 roku.

Prace nad polepszeniem rasy z powodzeniem podjął dr Watase, jeden z założycieli japońskiego związku ochrony zwierząt. Ocalił on od zapomnienia dawny typ akity, a dziewięć psów z wybranej przez niego elity uznano w 1931 roku za narodowe dziedzictwo Japonii. Cztery lata wcześniej władze miasta Odata - kolebki przodków akity, założyły Akita Inu Hozonakai ( AKHO ) - towarzystwo akity. Rasa przyjęła nazwę akita inu dopiero w latach dwudziestych. Do tego czasu pies znany był jako ODATE INU.

Podczas drugiej wojny światowej akita krzyżowany był z owczarkiem niemieckim, który jako przydatny dla armii uniknął losu innych psów wyłapywanych dla skóry do produkcji ubrań wojskowych.

W 1945 roku okazało się, że populacja akity rozpadła sie na trzy różne typy: MATAGI akita ( przodek obecnego AKITA INU ), AKITA do walk z domieszką krwi molosów i owczarko-akita ( przodek dzisiejszego dużego japońskiego psa - DJP ), który po wojnie trafił do USA. Tam dał początek nowemu typowi psa stanowiącemu odnogę linii genealogicznej.

Prace nad tym, by odtworzyć AKITĘ w takiej postaci w jakiej był znany wówczas, gdy stanowił japońskie dziedzictwo kultury, trzeba było zaczynać od nowa. Wysiłek hodowców został nagrodzony uznaniem AKITA INU przez Międzynarodową Federację Kynologiczną w 1963 roku. Pierwszy wzorzec rasy powstał w roku 1981.



ASTOSOWANIE:
pies towarzyszący

KLASYFIKACJA W FCI:
Grupa 5 - Szpice i pierwotny typ Sekcja 5: Szpice azjatyckie i rasy pokrewne. Bez prób pracy
(Oryginalny standard z dnia 03.09.1999r.)

WyglądOgólny :
Pies dużego wzrostu, dobrze wyważony i mocny. Drugorzędne cechy płciowe silnie zaznaczone, połączone z dużą szlachetnością i godnością. Mocna konstrukcja. Silnie zaznaczony dymorfizm płciowy.

WażnePROPORCJE :
stosunek wysokości w kłębie do długości ciała (od szczytu łopatki do guza biodrowego) wynosi 10:11 z tym, że długość ciała u suk jest nieco większa niż u psów.


ZACHOWANIE, TEMPERAMENT:
złożony, wrażliwy, nie tchórzliwy

GŁOWA
MÓZGOCZASZKA: Czaszka: wielkość jest proporcjonalna do wielkości ciała. Część czołowa jest szeroka z wyraźną bruzdą bez zmarszczek. Stop: dobrze zaznaczony.

TRZEWIOCZASZKA: Nos: duży, czarny, w przypadku białego umaszczenia dopuszczalny kolor cielisty.
Kufa: umiarkowanie długa, mocna, szeroka i głęboka. Zwężająca się lecz nie spiczasta.
Grzbiet nosa: prosty. Szczęki/zęby: zęby mocne ze zgryzem nożycowym, wargi przylegające.
Policzki: umiarkowanie rozwinięte.
Oczy: stosunkowo małe, prawie trójkątnego kształtu. Zewnętrzny kąt oka ściągnięty lekko ku górze. Umiarkowanie szeroko rozstawione o ciemno brązowym kolorze im ciemniejsze, tym lepsze.
Uszy: stosunkowo małe, dość grube, trójkątne z lekko zaokrąglonymi końcami. Osadzone niezbyt daleko od siebie, ustawione, lekko nachylone ku przodowi.
Szyja: gruba i muskularna, we właściwej proporcji do głowy.

TUŁÓW:
Grzbiet: prosty, silny.
Lędźwie: szerokie, muskularne. Klatka piersiowa: głęboka, dobrze rozwinięta, żebra umiarkowanie wysklepione.
Brzuch: podciągnięty.

OGON:
wysoko osadzony, gruby, noszony silnie skręcony nad grzbietem, ogon opuszczony sięga prawie do stawów skokowych.

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:

• Łopatki: umiarkowanie ukośne i dobrze rozwinięte
• Łokcie: przylegające do tułowia
• Przedramię: proste, o mocnym kośćcu

Kończyny tylne:
dobrze rozwinięte, silne i umiarkowanie ukątowane.
Stopa: gruba, okrągła, wysklepiona i zwarta.
USZY:
Stosunkowo małe, prawie trójkątne, umiarkowane szeroko rozstawione, ciemnobrązowe; im ciemniejsze, tym lepiej
RUCH:
mocny, zwinny, dynamiczny.
SZATA:
Włos: okrywowy włos twardy, szorstki i prosty. Podszorstek miękki i gęsty. Kłąb i zad pokryty jest nieco dłuższym włosem - włos na ogonie jest dłuższy niż na reszcie ciała.
Umaszczenie: czerwono-płowe, sezamowe (czerwono-płowe z czarnymi końcówkami), pręgowane, biały. Wszystkie wymienione wcześniej umaszczenia za wyjątkiem białego muszą mieć "urajiro" - białawe umaszczenie po bokach kufy, na policzkach, po spodniej stronie żuchwy, szyi, piersi, tułowia i ogona, po wewnętrznej stronie kończyn przednich i tylnych.
WYMIARY:
Wysokość w kłębie: psy: 67 cm suki: 61 cm Tolerancja: +/- 3 cm
waga 30-40 kg

BŁĘDY:
wszystkie odstępstwa od wymienionego standardu muszą być uznane za błąd, którego znaczenie zależne jest od stopnia odchylenia od wzorca.

• sucze psy/samcze suki
• przodozgryz lub tyłozgryz
• brakujące zęby
• plamy na języku
• zbyt jasne oko
• krótki ogon
• tchórzliwość

BŁĘDY DYSKWALIFIKUJĄCE:

• nie stojące ucho
• zwisający ogon
• długi włos (kosmaty)
• czarna maska
• kolorowe znaczenia na bieli